Tagarchief: schriftje

Een lofzang op Helen

Na één voet over de hoge drempel te hebben gezet, weet ik het. Dit is precies een winkel voor mij.

Op lage tafels liggen de boekjes uitgestald. In allerlei kleuren en met verschillende motieven. Het ene nog mooier dan het andere. Het is een plezier om naar te kijken.

Sinds mijn eerste schriftje in de eerste klas van de lagere school, met extra lijnen om de letters nog preciezer te kunnen schrijven, ben ik er dol op. Op schriftjes met lijntjes.

Ik verzamel ze niet om ze op een stapel te leggen, maar gebruik ze. Dagelijks.

Alles schrijf ik erin op. Tips, ideeën, dingen die ik niet moet vergeten, de boeken die ik heb gelezen of nog wil lezen, aantekeningen tijdens presentaties of aantekeningen tijdens gesprekken met cliënten.

Voor iedere gelegenheid heb ik een ander schriftje.

Tijdens onze vakantie zie ik het dan ook meteen. Dat is een liefhebber van schriftjes.

We zitten in de pub. Het is er druk. Een paar meter van onze tafel zit een groep van ongeveer vijftien mensen. Ze zijn druk in gesprek.

In afwachting van onze bestelling, vragen we ons af waarvoor ze er zitten. Is er iemand jarig? Op tafel staan een paar cadeautjes. Zijn het collega’s of vrienden?

Een mevrouw staat op. ‘Speech’, roept iemand.
Terwijl de vrouw praat, zie ik dat een man verderop een beetje zenuwachtig door zijn haar wrijft.

‘Hij moet zeker ook speechen’, zeg ik tegen mijn lief.

We proberen te horen wat er wordt gezegd, maar juist dan brengt de ober ons eten.

De vrouw praat verder, en de man haalt een schriftje uit zijn tas. Nieuwsgierig blijf ik kijken. Hij ziet mij kijken en glimlacht. Ik glimlach terug.

Er klinkt applaus. De vrouw is klaar. De man staat op, pakt zijn schriftje, haalt zijn hand door zijn haar, richt zich tot een vrouw met kort haar en zegt ‘Dear Helen’.

Al gauw wordt duidelijk dat zij na vier jaar weggaat bij het bedrijf en dat ze haar erg zullen missen. Hij heeft een hymne, een lofzang, voor haar geschreven.

Het schriftje trilt een beetje als hij het voorleest.

Hoewel ik niet alles goed kan verstaan, hoor ik hem duidelijk zeggen ‘And it was always a delight working with you.’

Een luid applaus klinkt op bij zijn laatste woorden. Helen lacht en wordt gezoend.

Als de man weer zit en de gesprekken worden hervat, stopt hij zorgvuldig het schriftje in zijn tas. Als hij opkijkt, vangt hij mijn blik. We lachen naar elkaar.

In de Hare and Hawthorn Bindery and Bookshop kies ik uiteindelijk het boekje met blauwe golfjes, gebaseerd op een Japans behang uit de 19de eeuw.

Deze foto op dinsdag blog werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.