Tagarchief: schrijven

Vind je eigen stijl

‘Even kijken of ik hier naar de wc kan’, zeg ik, terwijl ik de glazen deur openduw.

Binnen moeten mijn ogen even wennen na het felle zonlicht van buiten.

Het is begin juni, maar vandaag lijkt het al zomer.

Mijn wangen gloeien en ik voel zweetdruppeltjes op mijn neus als ik mijn bril een duwtje geef.

Al snel zie ik dat links achterin de toiletten zijn.

Het wandelen langs de kust bij Bexhill-on-Sea was heerlijk. Een strakke blauwe lucht, een nog blauwere zee en weinig mensen. Maar na de lekkere koffie op het terras moet ik nu toch echt nodig.

Als ik even later opgelucht terugkom, kijk ik zoekend om me heen. Waar is mijn lief gebleven?

Mijn blik gaat scannend langs de mensen die iets verderop staan te praten. Daarachter zie ik een open ruimte met lage witte tafels en rekken. Ergens in het midden zie ik mijn lief staan.

Zodra ik bij hem ben, wijst hij al: ‘Je moet zeker even daar kijken. Ze hebben leuke kaarten.’

Kijkend naar de kaarten en boeken realiseer ik me dat ik in de winkel van het kunstcentrum sta.

De kaarten zijn inderdaad leuk. Nadat ik er een paar heb uitgekozen drentel ik nog even langs de lage tafels met boeken. Het assortiment verrast me: er liggen prachtige boeken over kunst en design.

Ineens valt mijn oog op een wit boekje met gouden letters.

‘Mm’, denk ik kritisch, ‘zeker weer zo’n boekje dat je wil laten geloven dat je in drie stappen succesvol bent.’

Ik grinnik een beetje in mezelf als ik de eerste zin lees: ‘So, you want to be Instagram famous, eh?

Humor. Dat is een goed begin.

En ja, hoor dan volgen de eerste drie stappen die je moet nemen om ‘famous’ te worden.

Stap 1: Ga naar een café.
Stap 2: Bestel een koolsalade.
Stap 3: Ga op een stoel staan en neem een foto van de koolsalade. 
Plaats de foto op Instagram en…

‘Boom’ jij en je #koolsalade zullen miljoenen volgers genereren.

Helaas slaat het volgende woord dan al je hoop de bodem in: Wrong.

Dit begin zorgt er wel voor dat ik het boekje koop.

Ik heb geen Instagram account. Ik wil helemaal niet beroemd worden en goud is niet mijn lievelingskleur, maar ik ben wel nieuwsgierig.

‘Welke tips staan er in het boekje, en wat vinden mensen er zo leuk aan om op Instagram foto’s te laten zien?’, vraag ik me af.

Lezen in het boekje stelt me niet teleur.

Het staat vol met prachtige foto’s en persoonlijke tips van mensen die vaak al lange tijd gebruik maken van Instagram

Zo leer ik weer meer over het maken van aansprekende foto’s. Leuk om te weten, want foto’s maken met mijn telefoon doe ik graag.

Eén tip spreekt me direct aan.

‘Find your own style’

Dit geldt niet alleen op Instagram, maar voor alles wat je doet.

Natuurlijk weet ik dit allang, maar daardoor wordt het niet makkelijker, vind ik.

Door alle mensen en mogelijkheden om me heen, laat ik me afleiden en luister ik niet goed naar wat ik zelf wil, of op welke manier ik iets wil.

Maar… er is hoop.

Want op deze allerlaatste #kommaarop-vraag van Agnes, Tessa en Sonja: wat was er leuk en leerzaam aan het #kommaarop’en? kan ik nu eerlijk antwoorden: dat ik beter heb geleerd om dingen op mijn eigen manier te doen én dat ik mijn stijl van schrijven heb gevonden.

De allereerste keer dat ik meeschreef aan de #kommaarop vond ik mijn eigen tekst het stomst. Wat had ik het raar opgeschreven en wat was het een saai verhaal. Dat deden de anderen beter.

Maar gaandeweg lukte het me om wat ik wilde zeggen beter in woorden te vatten. De #kommaarop werkte als een goede stok achter de deur om iedere maand met letters te goochelen en mijn mening onder woorden te brengen.

Ik durfde meer en kreeg er zelfs plezier in.

Nu weet ik beter wat ik kan op schrijfgebied én zie ik ook dat deze manier van schrijven bij mij past. Ik heb mijn stijl gevonden.

Dus dank jullie wel: Agnes en Tessa voor het ooit starten van de #kommaarop!
De tranen rollen niet over mijn wangen bij deze laatste keer, want ik weet dat ik jullie online of offline weer ga ontmoeten.

O ja, en beste lezer, ben je ook nieuwsgierig naar dit leuke boekje over Instagram?
Ik geef het graag door, dus stuur me een berichtje, dan stuur ik het naar je op.
Je kan reageren tot en met woensdag 11 oktober 2017.
Op donderdag 12 oktober heb ik de winnares bekend gemaakt.
Iedereen die meedeed aan deze win-actie heeft inmiddels bericht gehad.

Een lofzang op Helen

Na één voet over de hoge drempel te hebben gezet, weet ik het. Dit is precies een winkel voor mij.

Op lage tafels liggen de boekjes uitgestald. In allerlei kleuren en met verschillende motieven. Het ene nog mooier dan het andere. Het is een plezier om naar te kijken.

Sinds mijn eerste schriftje in de eerste klas van de lagere school, met extra lijnen om de letters nog preciezer te kunnen schrijven, ben ik er dol op. Op schriftjes met lijntjes.

Ik verzamel ze niet om ze op een stapel te leggen, maar gebruik ze. Dagelijks.

Alles schrijf ik erin op. Tips, ideeën, dingen die ik niet moet vergeten, de boeken die ik heb gelezen of nog wil lezen, aantekeningen tijdens presentaties of aantekeningen tijdens gesprekken met cliënten.

Voor iedere gelegenheid heb ik een ander schriftje.

Tijdens onze vakantie zie ik het dan ook meteen. Dat is een liefhebber van schriftjes.

We zitten in de pub. Het is er druk. Een paar meter van onze tafel zit een groep van ongeveer vijftien mensen. Ze zijn druk in gesprek.

In afwachting van onze bestelling, vragen we ons af waarvoor ze er zitten. Is er iemand jarig? Op tafel staan een paar cadeautjes. Zijn het collega’s of vrienden?

Een mevrouw staat op. ‘Speech’, roept iemand.
Terwijl de vrouw praat, zie ik dat een man verderop een beetje zenuwachtig door zijn haar wrijft.

‘Hij moet zeker ook speechen’, zeg ik tegen mijn lief.

We proberen te horen wat er wordt gezegd, maar juist dan brengt de ober ons eten.

De vrouw praat verder, en de man haalt een schriftje uit zijn tas. Nieuwsgierig blijf ik kijken. Hij ziet mij kijken en glimlacht. Ik glimlach terug.

Er klinkt applaus. De vrouw is klaar. De man staat op, pakt zijn schriftje, haalt zijn hand door zijn haar, richt zich tot een vrouw met kort haar en zegt ‘Dear Helen’.

Al gauw wordt duidelijk dat zij na vier jaar weggaat bij het bedrijf en dat ze haar erg zullen missen. Hij heeft een hymne, een lofzang, voor haar geschreven.

Het schriftje trilt een beetje als hij het voorleest.

Hoewel ik niet alles goed kan verstaan, hoor ik hem duidelijk zeggen ‘And it was always a delight working with you.’

Een luid applaus klinkt op bij zijn laatste woorden. Helen lacht en wordt gezoend.

Als de man weer zit en de gesprekken worden hervat, stopt hij zorgvuldig het schriftje in zijn tas. Als hij opkijkt, vangt hij mijn blik. We lachen naar elkaar.

In de Hare and Hawthorn Bindery and Bookshop kies ik uiteindelijk het boekje met blauwe golfjes, gebaseerd op een Japans behang uit de 19de eeuw.

Deze foto op dinsdag blog werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.