De geur van koffie komt me tegemoet zodra ik de kamerdeur open.

‘Ah, lekker, koffie!’, zeg ik meteen enthousiast.

Terwijl we koffiedrinken vraag ik: ‘Wat vind jij nu eigenlijk nog echt leuk?’

‘Huh? Hoezo?’, vraag je verbaasd.

‘Nou, nu we zo verplicht in huis zitten, waar word je echt blij van?’

‘Dat ik nu veel met jou kan koffiedrinken’, zeg je lachend.

‘Haha, ja, dat ook, en wat nog meer?’

Terwijl je nadenkt, bedenk ik me dat het samenzijn met stip op één staat, maar dat er voor mij nog drie dingen zijn die me gedurende de dag een blij gevoel geven.

Dat begint al bij het aankleden. Toen ik merkte dat ik daar soms helemaal geen zin in had, bedacht ik me wat me hierbij zou kunnen helpen. En dat zijn mijn sokken.

Iedere dag kies ik uit welke sokken ik bij de dag vind passen. Die met kleurige stippen passen bij een dag dat de zon schijnt, als de vogels vrolijk fluiten kies ik voor die met kleurige vogels en als ik het liefst op reis wil, dan trek ik mijn fietssokken aan.

En daarna begint het uitkijken naar.

Wat ik daarmee bedoel? Het uitkijken naar het moment dat dé nieuwsbrief arriveert.

Op sommige dagen klik ik zo vaak op mijn mail dat ik er een lamme vinger van krijg.

Die nieuwsbrief komt van Hanneke Hendrix. Schrijver en hoorspelmaker.

Sinds het begin van de coronacrises schrijft ze iedere dag een tiny letter, met als titel Das Leben is kein Highway, est ist die B73.

En die is fijn om te lezen. Om de herkenning, de lol of juist de ontroering.

Iedere dag ben ik weer benieuwd naar wat er in haar huishouden gebeurt of wat er niet gebeurt. Als Hanneke schrijft dan zie je het voor je. Ze kan heel goed in een paar woorden een situatie schetsen en daar geniet ik van. En dat ze (bijna) iedere brief eindigt met ‘Hou je veilig’ geeft troost en moed tegelijk.

Aan het einde van de middag of aan het begin van de avond wacht dan nog het ommetje.
Tijdens dat ommetje wandelen we door de wijk.

Opvallend hoeveel moois er te zien is.

Bomen vol bloesem langs het spoor.

De stilte van de avond bij het water.
Zoom vooral even in bij deze foto, want aan de linkerkant van het water staat heel veel fluitenkruid. Mijn lievelings!

Bloesem naast het fietspad in de ondergaande zon.

Hele bossen fluitenkruid langs het water bij ons om de hoek.

Een korenbloem in een perkje bij het station.

Uit het boek ‘Goed kijken begint met negeren‘ van Wieteke van Zeil heb ik geleerd dat we zien wat we kennen. Onze ogen gaan daar direct naar toe, als een magneet. Daarom probeer ik mezelf soms uit te dagen om iets te ontdekken wat ik nog niet ken. Onbekende bloemen bijvoorbeeld. Via de app Plantnet  weet ik nu dat deze witte bloemetjes look zonder look zijn. Nu ik het weet, zie ik ze natuurlijk overal.

Ondertussen heb jij kunnen nadenken en zeg je: ‘Toch is het wel waar. Ik vind het echt fijn dat we nu meer tijd samen kunnen doorbrengen. Dat is voor mij het belangrijkste, en ik kan ook erg uitkijken naar wat we eten. De linzensoep die je laatst maakte is nu mijn favoriet. En dat ik nu meer tijd heb om een spel te spelen, is ook leuk.’

En hoe is dat bij jou: wat helpt jou om de moed erin te houden?