Maandelijks archief: september 2017

Verlangen

‘O, kijk eens wat een mooie bank, laten we hier even gaan zitten’, zeg ik enthousiast.

We zitten en kijken naar de zee.

Het water lijkt wel azuurblauw.

Het waait. Achter ons klappert een vlag.

Een meeuw krijst terwijl hij over ons hoofd scheert.

In de verte valt het zonlicht op het zeil van een bootje.

Met mijn hand wrijf ik over het hout van de bank.

Het is glad en stevig.

We zwijgen en kijken.

Mijn jurk deint zachtjes in de wind.

Ik proef het zout van de zee op mijn lippen en voel de warmte van de zon op mijn armen.

De witte huizen aan de kust lijken ver weg.

Ik knijp mijn ogen iets dicht tegen de felle zon.

In de verte klinkt de stem van een kind.

Na een tijdje vraag jij: ‘Zullen we daar verderop iets gaan drinken?’

‘Is goed’, zeg ik.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik achter mijn bureau.

Het is een frisse ochtend in september.

Kijkend uit het raam zie ik huizen en mist, en geen zee.

Maar in mijn hoofd was ik daar. Toen. Met jou. Daar bij de zee.

Ga je mee?

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Lily’s: een leuke winkel in Wageningen

‘Dat is toch Karin’, hoor ik achter me.

Het leuke van Twitter.

Ik heb het al vaker meegemaakt en nu dus weer.

Ik sta in de winkel Lily’s in Wageningen en voordat ik nog maar goed en wel binnen ben, heeft Ria, de eigenaresse van de winkel, me herkend.

We kletsen en maken kennis met haar dochter Sanne, de andere eigenaresse van de winkel.

Natuurlijk ben ik heel benieuwd naar de winkel, dus daarna kijken we rond. En wat is er veel leuks te zien.

Van kasten, tafels en stoelen tot alles voor het leuk aankleden van je tafel.

Die blauwe servetten. <3

Overal zijn leuke hoekjes ingericht: met oude tafels en krukjes, waarop je notebooks, planten en kleine hebbedingetjes vindt.

De combinatie van oude met nieuwe dingen spreekt mij heel erg aan. Het leukst vind ik dat je ideeën op kan doen voor je eigen huis, maar ook dat ik hier allemaal dingen zie die ik nog niet eerder heb gezien. Als kaartenfreak kom ik in winkels vaak dezelfde kaarten tegen, maar dat is hier niet het geval.

Als je de winkel binnenkomt valt dit kastje je meteen op. Sanne vertelt dat het is ontworpen door een kunstenaar die daarvoor gebruik maakt van al bestaande materialen. Kan jij raden waar de voorkant van dit kastje vandaan komt?

Ik raadde het niet. 😉

Je vindt Lily’s in de Bergstraat in Wageningen. Het kan eigenlijk niet missen: het is schuin tegenover het historische hotel De Wereld. Als je goed kijkt, zie je het hotel in de weerkaatsing van de winkelruit.

Gewoon iets leuks

‘Welk boek zal ik eens kiezen? En waar ga ik het dan verstoppen?’, denk ik terwijl ik voor de boekenkast sta.

‘Dit boek? Nee, dat is misschien te saai. Dat dan? Of toch dat?’

Toen ik via Twitter las over #hideabookday, was ik meteen enthousiast.

Een boek ‘verstoppen’ op een openbare plaats en zo iemand anders verrassen met een boek, dat is de bedoeling.

Dus stapte ik op maandagochtend met een feestelijk verpakt boek de deur uit.

Zodra ik later die ochtend de spiksplinternieuwe bieb binnenkwam, wist ik dat ik ‘de ideale verstopplek’ had gevonden.

Dus voordat ik het pand weer verliet, liet ik het daar achter.

En nu vraag ik me af: ‘Zal de vinder al lekker zitten lezen?’

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Laat los wat je niet nodig hebt

Met mijn voorhoofd op mijn handdoek en mijn handen langs mijn lichaam adem ik langzaam in en weer uit.

‘Laat los wat je niet nodig hebt’, hoor ik mijn yogajuf zeggen.

Langzaam vult de geur van koffie mijn neus.

‘Koffie!’, denkt mijn hoofd.

Stiekem gluur ik vanuit mijn voorovergebogen houding naar mijn horloge, en zie wat ik al dacht: we zijn nog maar tien minuten bezig, dus die koffie moet nog even wachten.

De yogales wordt daarmee een oefening in ontspanning én geduld.

Ruim een uur later zet ik die koffie.

Met meer aandacht dan normaal, want we hebben een nieuw koffieapparaat en daar moet ik nog even aan wennen.

Even later stijgt er een heerlijke geur uit de blauwe Moccamaster. What’s in a name?

Ondertussen klop ik de melk.

Terwijl ik de koffie erbij schenk, komt er een hartje tevoorschijn.

Nog geen minuut later geniet ik van mijn eerste koffie van de dag.

‘Wat is er weinig nodig voor een moment van geluk’, denk ik.

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Het dameskoor van Chilbury, Jennifer Ryan

Als meisje van een jaar of tien had ik er één: een dagboek.

Een bruin boekje met witte blaadjes en goudkleurige randen. Op de voorkant stond Holly Hobby en het had een slotje. Handig, zo kon niemand stiekem meelezen.

In het boek Het dameskoor van Chilbury van schrijfster Jennifer Ryan is het juist wel de bedoeling dat je als lezer meeleest in de dagboeken van de verschillende hoofdpersonages in het boek.

Het advies voor het schrijven in een dagboek komt via de radio.

‘Op de radio zeiden ze dat het goed is om een dagboek bij te houden in deze moeilijke tijd, omdat het helpt de moed erin te houden.’

Op deze manier leer je als lezer niet alleen het dertienjarige meisje Kitty Winthrop en de weduwe Mrs Tilling, beide lid van het dameskoor, beter kennen, maar deze korte dagboekfragmenten geven het verhaal ook meer vaart.

De dagboekpassages worden afgewisseld met brieven van drie andere mensen uit het dorp Chilbury. Het verhaal speelt zich af in 1940 en de Tweede wereldoorlog is al uitgebroken, dus het schrijven van brieven past bij die tijd.

Ik vond deze afwisseling wel slim gekozen, want al deze fragmenten en brieven zorgen ervoor dat je als lezer begrijpt wat er speelt én, heel handig, je kijkt door de ogen van meerdere personen. Soms weet je hierdoor meer dan de personages, waardoor je gespannen blijft volgen wat er gaat gebeuren.

Van tevoren had ik gedacht dat er veel over het dameskoor zou worden geschreven, maar eigenlijk gaat het boek over het reilen en zeilen van een dorpsgemeenschap in Zuid-Engeland aan het begin van een oorlog. Juist doordat het oorlog is kan het koor niet heel veel optreden en later houden de repetities tijdelijk op, omdat er een bom op het dorp valt.

Voor het verhaal is dat niet erg. Ik was al zo verbonden met alle personages dat ik alleen maar wilde weten hoe het verder zou gaan.

Hoewel het oorlogstijd is, gaat het leven van alle dag ook door. Er worden baby’s geboren en er bloeien nieuwe liefdes op. Het is geen somber boek, er valt regelmatig wat te lachen.

Het dameskoor zorgt voor verbinding. Ook met mensen die niet zo aardig zijn. Daarbij is het bijzonder, want in die tijd was er nog geen koor van alleen vrouwen.

De schrijfster schrijft in haar dankbetuiging dat ze wilde laten zien dat het thuisfront ook van belang was in oorlogstijd. Dat de vrouwen hard werkten en hun best deden om de moed erin te houden.

Het is mooi om te lezen dat het koor voor ontspanning en saamhorigheid zorgt, niet alleen bij degenen die naar het koor komen luisteren, maar zeker ook bij de mensen die erin zingen.

De dertienjarige Kitty beschrijft dit heel treffend: ‘En het koor, een hechte groep van vriendinnen en buren die elkaar door dik en dun steunden, voelde net zo vertrouwd als familie. Ik sta er niet alleen voor, dacht ik. Wij laten elkaar nooit in de steek.’

Het leukst aan het boek vond ik dat de personages niet statisch zijn. Ze ontwikkelen zichzelf.

Zo verandert de bescheiden weduwe Mrs Tilling, die aanvankelijk verdrietig achterblijft als haar zoon het leger in moet, gedurende het verhaal in een sterke vrouw die haar mening durft te geven en waar anderen op kunnen leunen.

Dat zij later de dirigente van het koor is, is dan ook geen toeval.

Via Twitter kwam ik erachter dat Lalagè op hetzelfde moment als ik in dit boek las. Zij las de Engelse versie en schrijft er dit over.