Zo’n doos kan ik nooit voorbij lopen zonder er even in te kijken.

Niet omdat ik verwacht dat ik er iets superleuks ga vinden, maar gewoon omdat ik nieuwsgierig ben en het leuk vind om even te kijken wat er allemaal in zit.

Onverwachts kan er dan best iets interessants bij zitten. Een retro kopje uit de jaren 60 bijvoorbeeld.

Deze keer is dat niet zo.

Maar valt me wel iets anders op.

Die doos heeft mijn naam.

Daardoor bekijk ik hem met andere ogen.

Hij wordt een beetje mens voor mij.

Wat stop je in een kartonnen doos met Karin erop?

Wat is de waarde ervan?

Door de woorden van mijn cliënt, pardon oud-cliënt, want hij heeft zijn baan gevonden, denk ik weer aan deze doos.

Aan het einde van het evaluatiegesprek zegt hij: ‘Ik ben niet alleen heel blij dat ik deze baan heb, maar jij hebt me ook laten zien dat ik meer kan dan ik dacht. Dat ik meer mogelijkheden heb.’

Ik sputter een beetje, maar voordat ik iets kan zeggen, zegt hij: ‘Nee, daar hoef je echt niet bescheiden over te doen. Je hebt mij veel over mezelf geleerd en dat heeft voor mij gewerkt, dat mag je echt wel meer noemen en laten zien.’

In eerste instantie denk ik ‘Goh, wat aardig dat hij dat zegt’.

Maar als ik na het gesprek mijn spullen opruim, realiseer ik me dat hij gelijk heeft.

Een beetje minder bescheiden zijn mag best.

Dus hop, als deze doos nu de etalage is, dan zet ik deze woorden erbij: ‘Ik heb hem weer verder geholpen.’

Kijk ze glimmen daar in die doos.

Deze foto op dinsdag blog, die ik schreef op woensdag, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.