Niet eerder zag ik haar met een jas. Toch herken ik haar meteen. Haar hoofd gebogen over iets in haar hand. Haar telefoon?

Ineens kijkt ze op. Haar blik gaat zoekend rond. Dan kruisen onze blikken elkaar. Ze lacht. Ik zwaai.

Niet veel later vraagt een serveerster wat we willen drinken. We nemen allebei koffie. ‘En heeft u er iets bij?’, vraagt ze. ‘Appeltaart en…’  We nemen allebei appeltaart.

De serveerster legt uit dat de appeltaart nogal groot is. ‘Dan kunnen we wel delen’, zegt ze.

Niet veel later eten we eensgezind uit hetzelfde schaaltje van de warme appel-crumble.

We praten. Over het leven. Over het ondernemen. Over twijfels. Over leuke momenten. Over wat lastig is. Over wat we nog willen. We lachen veel. Soms zijn we stil, en luisteren we.

Ondertussen smullen we van de warme appelstukjes.

Later in de trein glimlach ik als ik me bedenk: dat was fijn taart eten met Karin Winters!

PS Eén keer eerder hebben we elkaar in het ‘echt’ gesproken. Dat was op twee dagen na, precies één jaar en twee maanden terug. Toen was het hartje zomer en ontmoetten we elkaar bij de #kommaaroplive. Toch voelde het vandaag alsof ik Karin gisteren nog sprak. Sommige mensen sluit je in je hart en ze gaan er niet meer uit.

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.