‘Die man ligt op de grond. Waarom, mam? Waarom?!’
Een jongetje van een jaar of drie, schat ik, staat wat bedremmeld voor het grote schilderij. Zijn vingertje wijst naar de man die inderdaad languit voorover ligt.

Zijn moeder antwoord zachtjes, maar toch verstaanbaar: ‘Dat weet ik ook niet precies. Zullen we eens kijken wat er op de andere schilderijen staat?’ Langzaam lopen ze hand in hand naar een andere zaal.

Ik grinnik een beetje in mezelf als ik even later vanuit de verte weer zijn stemmetje hoor: ‘Waarom dan?’

De grote en soms overweldigende schilderijen roepen ook wel wat vragen op, bedenk ik me.

Niet veel later ben ik hem vergeten en sta ik vol aandacht te kijken naar een relatief klein schilderij. Op dit schilderij geen groots landschap van bergen of een schuimende zee in het maanlicht. Alleen een houten bruggetje met groen gras er rondom heen. Als kijker kan je er zo overheen lopen naar de overkant.

Het trekt me aan. Waarom vind ik moeilijk uit te leggen. Het is een rustig beeld, liefelijk, maar ook heel echt. Langzaam laat ik mijn ogen glijden naar de tekst die ernaast hangt. Ik lees dat het schilderij door de tijdgenoten van de schilder niet werd gewaardeerd, omdat het niet dramatisch genoeg was. De schilder stopte met schilderen.

‘De schilder stopte met schilderen.’

Het is dus van alle tijden, schiet het door me heen. Stoppen met wat je doet, als anderen het niet waarderen.

Ik doe dat zelf ook. Afgelopen jaar nog: ik had een leuk idee voor iets op mijn nieuwe site. Iets anders dan anders. Iets ook dat je niet ziet bij anderen. Ik was blij toen ik hoorde dat het ook gemaakt zou kunnen worden. Ik verheugde me er al op. Totdat iemand zei: ‘Maar dat past toch helemaal niet bij een loopbaancoach?’

Toen was het gezaaid: mijn twijfel. Misschien was het toch maar beter om het niet te doen. Iets anders zou toch ook prima kunnen? Iets wat beter bij mij als loopbaancoach zou passen.

Terwijl ik daar voor het schilderij sta, dringt het tot me door: ik ga het toch doen.

Als deze schilder (waar ik helaas de naam niet van heb onthouden)* dit schilderij niet had gemaakt, zou ik er, meer dan 150 jaar later, niet van genieten. Hij kreeg dan wel niet de waardering in zijn tijd, maar nu hangt zijn schilderij hier toch maar mooi aan de wand.

Jammer toch, dat hij niet meer schilderijen heeft gemaakt.

Ik doe niet aan goede voornemens, maar dit neem ik mee naar het nieuwe jaar: twijfelen is prima, maar blijf je eigen ideeën ook uitvoeren. Al was het alleen maar, omdat je er zelf zo van geniet.

Wil je dat bruggetje eens van dichtbij bekijken? Dat kan: nog t/m 6 mei 2018 is de tentoonstelling De Romantiek in het Noorden te bekijken in het Groninger museum.

Mocht er iemand zijn die de naam van de schilder wel kan noemen, laat het me weten, dan zet ik zijn naam in de tekst.

*En wat bijzonder dat iemand dan de moeite neemt om te laten weten wat de naam van de schilder is. Hij heet: Dankvart Dreyer. De titel van het schilderij is Brug over een beek in Assens, Funen, 1842.
Bedankt Jacqueline Fackeldey!