Al kauwend op een Mentos,  vast de dropvariant want dat was mijn favoriet, kijk ik achterom.

Een lang lint van kinderen, met een enkele volwassene, zie ik langzaam achter me de brug over komen.

Om me heen wordt er gelachen en gepraat. Ik kauw en kijk.

Naar de schoenen van de kinderen die voor me lopen en naar hun ruggen.

Die bewegen ritmisch op de cadans van het lopen.

Ik ruik de geur van bloemen. Ze staan langs de kant van de weg, langs de sloot waar we langskomen. Ze wuiven in de wind.

Op mijn gympen in een lange broek (of was het toch een korte?), een T-shirt en om mijn middel een regenjas in een buideltje, want nu is het nog zonnig, maar je weet maar nooit, loop ik mee.

De Avondvierdaagse.

Aan de medailles die ik bewaar in het groene sigarendoosje met Ritmeester erop kan ik zien dat ik hem vier keer heb gelopen.

Ik was dus negen toen ik hem voor de eerste keer liep.

Wat raar eigenlijk dat ik nog precies voor me zie hoe ik daar liep, maar dat ik vergeten ben hoeveel keer ik meeliep.

Ik weet wel dat ik me vrij voelde. De zwoele wind vermengd met de geur van bloemen en water beloofde grote avonturen. Twijfel bestond niet. Alles  was mogelijk.

Iedere lente komt dat gevoel weer terug. Als het fluitenkruid bloeit en ik erlangs fiets of wandel, dan voel ik het weer.

Op naar grote avonturen. Alles is mogelijk.

Deze foto op donderdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Thursday’,  een initiatief van Karin Ramaker.