Ik: ‘Hallo, met Karin’.
Schoonmoeder: ‘Karin?’ Ik hoor de aarzeling in haar stem.
Ik: ‘De vrouw van Jeroen’.
Schoonmoeder: ‘O, de vrouw van Jeroen’.
Ik: ‘Hoe gaat het met je?’
Schoonmoeder: ‘Ja, goed.’ Daarna hoopvol: ‘Wilden jullie langskomen?’
Ik: ‘Nee. We mogen nu niet langskomen. Door het virus. Weet je nog?’
Schoonmoeder: ‘O ja, dat is waar. Maar is met jullie wel alles goed? Nog niet ziek van .. eh.. dinges.’
Ik: ‘Met ons is alles goed. We zijn niet ziek.’
Schoonmoeder: ‘Gelukkig. Ja. Dus er zijn geen grote moeilijkheden.’
Ik: ‘Nee, hoor. Er zijn geen grote moeilijkheden.’
Terwijl we verder praten, denk ik aan het telefoontje dat we de dag ervoor van de medewerkster van de thuiszorg kregen.
‘Ik stond bij mevrouw voor de deur, maar ze deed niet open. Net toen ik weg wilde gaan, kwam er een politiebusje de straat in gereden. Het stopt hier en toen zag ik mevrouw uitstappen.’
Mijn schoonmoeder maakte een wandeling in het park tegenover haar huis, maar ze wist de weg terug naar huis niet meer en belandde in de woonwijk aan de andere kant van het park.
Een voorbijganger die haar zag dwalen, belde de politie, die daarna net zolang rondjes heeft gereden tot mijn schoonmoeder haar straat weer herkende.
De politie heeft nu ons telefoonnummer. Voor je weet maar nooit.
Schoonmoeder: ‘Nou, bedankt voor je belletje. Fijn, dat alles goed is met jullie. Met mij ook, hoor. Daaag.’
Misschien wel een heel lullige opmerking, maar als ik het zo lees…heeft schoonmoeder niet echt last van de lockdown. Ze mist dus eigenlijk niks 🙂
Maar voor jullie wel heel heftig!
Nee, hoor, helemaal niet lullig.
In haar beleving heeft ze er (denk ik) geen last van, want ze vergeet steeds wat er nu aan de hand is in de wereld. Maar praktisch gezien heeft ze er wel last van, want de dagbesteding is nu gesloten en dat zorgt voor onrust bij haar. En bij ons ook, want nu weten we niet zeker of ze die 2 dagen wel goed eet.
Maar daar proberen we nu een andere oplossing voor te zoeken…
Och jeetje….
Ach wat verdrietig. Wat zullen jullie je zorgen maken! En verdwalen is voor haar natuurlijk heel naar al zal ze het misschien snel vergeten zijn. Sterkte jullie!
Dank je wel, Liesbeth!
Wat een zorgen! Ik kan er zo boos om worden dat er geen verzorgingstehuizen meer zijn voor mensen als jouw schoonmoeder. Gezelschap en zorg, voor het veel te laat is. Niet fijn voor haar en ook niet voor jullie.
Het is een situatie die voor veel mensen heel lastig is. Zeker als iemand niet meer goed voor zichzelf kan zorgen. Eigenlijk heb je nooit een rustig gevoel.