Wat valt  jou als eerste op als je naar deze foto kijkt?

Je antwoord is vast: ‘De gele theepot.’

Tegen de zwarte achtergrond komt hij ook extra goed uit.

Mijn vader lacht altijd een beetje als hij mij een foto ziet maken van iets dat we eten of drinken.

Ik snap wel waarom. In mijn baby-fotoboek (de tijd dat mijn vader fanatiek aan het fotograferen was) is er geen foto te vinden van alleen maar eten. Wel van etende mensen. Tijdens een feestje bijvoorbeeld.

De foto’s zijn vooral van speciale gelegenheden: een verjaardag, een feestje of een vakantie. Er is niet echt een foto van het gewone dagelijkse leven, dat kwam pas later.

Het leuke aan een foto maken van wat je eet of drinkt, vind ik het maken van de compositie. Alles zo neerzetten dat het een mooi overzichtelijk plaatje wordt. Het is leuk om ermee te spelen.

Voor de foto hierboven heb ik zelf niet veel hoeven doen. De medewerker van het café zette het allemaal voor ons op tafel. Alleen het linker kopje heb ik iets meer naar rechts geschoven, zodat het ook in beeld kwam.

Maar het leukste is toch wel, dat ik door deze foto’s niet alleen kan onthouden wat we dronken of aten, maar dat ik me meteen weer herinner welk verhaal er bij deze foto hoort.

Bij de eerste hap van mijn bananenbrood voel ik een duwtje tegen mijn rechterbeen. Ik schrik een beetje als ik een grote herdershond naast me zie.

Onze buren hadden vroeger een grote herder als waakhond bij hun garage, en alleen al door zijn harde blaf, liep ik met een flinke boog langs hun hek.

Maar deze hond kijkt me vriendelijk aan en daardoor durf ik hem wel te aaien.

De vrouw, eind vijftig schat ik, die zijn riem vasthoudt begint zich direct te verontschuldigen, en dat is het begin van een leuk gesprek.

Over reizen, werk en vakanties. Ze vertelt dat ze blij is dat haar ouders tijdens de vakanties ook naar het buitenland gingen. Weliswaar vond ze het als kind niet altijd fijn om met twee broers de achterbank te delen, maar dat ze hierdoor zag hoe anderen leefden en dat de wereld veel groter was, dan zij had gedacht, vindt ze nog steeds waardevol. Voor haar werk reist ze ook nu nog veel.

‘Het lijkt wel alsof je dat nog meer waardeert als je zelf ouder wordt’, zeg ik.

‘Ja, dat is zo waar’. We knikken elkaar begrijpend toe.

Terwijl ze antwoordt op een vraag van haar vader die aan de overkant van de tafel zit, duwt de hond opnieuw tegen mijn been. Hij wil geaaid worden.

‘Hij vindt je aardig. Hij merkt dat je rustig bent en dan wil hij graag contact.’ De vrouw lacht. ‘Hij kiest zijn vrienden met zorg’.

En zo blijft deze gele theepot voor mij voor altijd verbonden aan een hond genaamd Sue.

Deze foto op dinsdag blog, die ik schreef op maandag, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.