‘Heeft u deze gemaakt?’, vraag ik aan de vrouw met grijze krullen achter de houten tafel.

’Nee’, zegt ze. ‘Ik weet eigenlijk niet wie hem heeft gemaakt’. Ze kijkt me verontschuldigend aan.

’Weet jij wie de tas heeft gemaakt?’, vraagt ze aan de oudere dame met de blauwe bril naast zich. Ook zij weet het niet.

Ik koop de tas en steun daarmee het voortbestaan van de kerk, waarin de verkoop wordt gehouden.

Ik houd van met de hand gemaakte spullen.

Ze hebben iets dat ik mis in spullen die machinaal worden gemaakt.

Degene die het heeft gemaakt ‘zit’ voor mij ook in het product.

Misschien heb ik dit als kind meegekregen van ouders die veel zelf maakten.

Mijn vader was timmerman en ik weet van de vele klus-zaterdagen hoeveel tijd en energie het kost om dat bureautje voor je dochter te bedenken en te maken.

Iets zelf maken is niet altijd zo romantisch als het lijkt trouwens, want mijn vader uitte daarbij ook weleens een welgemeende krachtterm als het niet zo wilde vlotten.

Maar uiteindelijk heb je dan wel iets unieks. En dat geeft het product veel waarde.

Omdat ik de naam van de maker van mijn tas niet ken, heb ik die naam maar “zelf” bedacht: ‘Mary’.

Zo doe ik zelf ook aan ‘Do it yourself’.

O ja, en mocht je je afvragen of het grappige gezichtje ook bij de tas hoort, dat is niet zo. Het is een houten broche die ik later kocht. Met de hand gemaakt door Chiara Bianchi van Use and take care.

Deze foto op donderdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Thursday’,  een initiatief van Karin Ramaker.