Zo, ik ben er klaar voor. Schoenen aan, schrijfboekje en pen in mijn tas. Ik kan gaan.
Ik strek mijn hand uit naar de deurknop, dan aarzel ik.

Wat ga ik eigenlijk doen? Mensen vragen stellen op straat. Durf ik dat wel?
Stel dat er niemand wil meewerken? Of dat iedereen nee zegt, omdat ze denken dat ik iets zou willen verkopen. Sta ik daar voor gek.
Terwijl deze gedachten door mijn hoofd gaan, trek ik mijn hand weer terug.

Ik twijfel. Wel gaan, niet gaan?

Maar ja, hoe kom ik dan aan input voor mijn interviews? Aan het einde van de week is de deadline en ik heb ook tijd nodig om het te schrijven.

Dan flitst er door mijn hoofd: ‘En als iedereen nou nee zegt?!’

Langzaam schuif ik de tas van mijn schouder. Ik doe mijn schoenen uit. En loop terug de kamer in. Ik ga niet. Ik durf dit niet.

Dit is gewoon niets voor mij. Natuurlijk kan ik vragen stellen, maar niet zomaar op straat. Dat is raar. Hoe heb ik ooit ja kunnen zeggen tegen deze opdracht? Ik lijk wel gek.

In gedachten zie ik mezelf weer bij het overleg zitten. Enthousiast reageer ik op de vraag wie de interviewtjes op straat wil doen. Tuurlijk, ga ik de straat op. En ja hoor, ook foto’s maken met mijn telefoon. Leuk!

Maar nu zit ik er maar mooi mee!

Om mezelf op te monteren zet ik koffie, eerst eens bedenken wat ik nu ga doen.

Terwijl ik koffie drink, realiseer ik me dat het nu niet goed voelt om naar buiten te gaan en mensen vragen te gaan stellen. En als het zo voelt, moet ik het dus niet gaan doen.

Wat zou nou het ergste zijn dat me kan overkomen als ik een onbekende op straat een vraag stel? Na even denken kom ik erachter dat ik het niet leuk zou vinden als iemand nee zegt. Maar, bedenk ik me vervolgens, wat is daar erg aan?

Eigenlijk niets.

Het is niet leuk, maar het is niet erg!

Is dit jou weleens overkomen? Je bent heel enthousiast over wat je gaat doen:

Netwerken.
Een presentatie geven.
Naar een lezing of bijeenkomst.
Een slecht nieuwsgesprek houden.
Naar een feestje.

Maar als het moment daar is, dan durf je niet.

Wat kan je helpen, zodat je het toch gaat doen?

Vraag jezelf af: ‘Wat zou het ergste zijn wat er kan gebeuren?’ Als je het antwoord weet, kan je kijken of je er iets aan kan doen.
Je relativeert hiermee je gedachten.

Zo vertelde een cliënt mij dat hij weet dat netwerken hem kan helpen om aan een andere baan te komen, maar dat hij het nog nooit heeft gedaan, omdat hij het veel te spannend vindt.

Toen ik hem vroeg ‘Wat zou dan het ergste zijn wat je kan gebeuren?’, zei hij: ‘Dat ik niet weet wat ik moet zeggen.’

Begrijpelijk, want volgens mij vinden veel mensen dit spannend.

Door je af te vragen, wat je dan kan helpen, zorg je ervoor dat je weer in oplossingen gaat denken. Zo krijg je de regie over dat waar je tegenop ziet.

Dus bij mijn cliënt werd de vraag: Wat heb je nodig om het gesprek te beginnen?

Door samen met mij te bedenken wat hij dan zou kunnen zeggen, en het te oefenen, voelde hij zich zekerder, waardoor hij het aandurfde om een oud-collega te mailen en uit te nodigen voor een gesprek.

Na het gesprek liet hij me weten, dat hij niet begreep waarom hij dit nooit had gedaan. Het was zo’n leuk gesprek geweest.

Voor mij werkte het goed om te bedenken wat ik zou antwoorden als mensen nee zouden zeggen op mijn verzoek voor een interview. De volgende ochtend ging ik meteen op pad. Nog geen anderhalf uur later had ik zes personen gesproken, die het hartstikke leuk vonden om mee te werken aan een interview. En ja, ze wilden ook graag op de foto.

Drie mensen zeiden nee. En dat was prima.

Inmiddels is het magazine waar ik de interviews voor deed uitgekomen. Het heet ‘Hallo! Lunetten’ en op de foto zie je (een deel) van mijn bijdrage.