Tagarchief: vakantie

Hoe ga je met minder stress op vakantie én daarna weer rustig aan de slag?

Alles op alles zetten om je werk voor je vakantie af te krijgen, is geen goede manier om aan je vakantie te beginnen. Zelf ben ik ook al vaker in deze valkuil gestapt, dus uit eigen ervaring kan ik je melden dat je dan flink gestrest aan je vakantie begint en dat is niet de bedoeling.

Maar hoe moet het dan?

Ben Tiggelaar (bekend van het boek ‘Dit wordt jouw jaar!’) heeft hierover verschillende mensen geïnterviewd voor ‘De Ben Tiggelaar podcast.’

Uit alle tips heb ik mijn favorieten gekozen, zodat je ze meteen kan toepassen.

1. Geef in de twee weken voor je op vakantie gaat bij je collega’s regelmatig aan dat je vakantie bijna gaat beginnen. En belangrijk: laat duidelijk weten welk werk je nog kan afmaken en waarmee je dus pas weer verder gaat, zodra je terug bent.
Zo kunnen je collega’s er vast aan wennen en maak je meteen duidelijk wat nog haalbaar is.

2. Zet twee dagen voordat je vakantie begint, je out of office bericht vast aan, dan heb je meer tijd om de laatste losse dingen rustig af te handelen.

3. Om niet ziek te worden tijdens je eerste dagen van je vakantie:
Plan bewust in de eerste dagen van je vakantie een aantal activiteiten, zodat je lichaam niet meteen van 100 (druk bezig met je werk) naar 0 (rust) gaat. Zo heeft je lichaam ook de tijd om in ontspanning te komen.

4. De opgedane energie tijdens je vakantie blijft langer als je na je vakantie niet verzuipt in een overvolle mailbox.

Trucjes zijn:

  • Laat je out of office bericht nog 2 dagen na je vakantie aan.
  • Laat je vakantie e-mails automatisch in een vakantie-map komen, dan kan je ze altijd weer opzoeken, maar dan blijft je mailbox niet een paar dagen overvol, waardoor je met een schone lei kan starten.

Hartjes voor de hartjeswandeling

Vanaf een afstandje stonden ze stil te kijken hoe wij langzaam dichterbij kwamen.

De grote zwarte lijven glansden in de zon. Ze stonden een beetje verdeeld om het water.

Ze hadden iets dreigends over zich, of verbeeldde ik me dit?

Ooit liepen we in Kent door een veld met koeien die bij de eerste aanblik rustig en geconcentreerd stonden te grazen, maar toen wij halverwege waren werden ze blijkbaar toch aangetrokken door de twee wandelaars die hun weiland doorkruisten en zagen wij ze met stramme benen snel op ons afkomen.

Sinds die tijd check ik altijd even of er een hek tussen ons en de koeien zit.

Dat hek bleek er deze keer te zijn, en toen we nog een paar meter dichterbij kwamen zagen we ineens waarom ze ons zo strak in het oog hielden: achter de hoge ruggen stond een kalfje. Zwart met een witte streep over zijn rug. Een beetje verdwaasd stond het ons aan te kijken.

Een leuke verrassing tijdens deze toch al afwisselende wandeling.

De wandeling startte in een klein bos dat vervolgens uitkwam bij een riviertje.

Waar we zagen hoe hele fijne witte bloemetjes als eilandjes in het water dreven.

Langs het pad werden we vergezeld door vlinders die vlak voor onze voeten omhoog vlogen.

Na weer een stukje bos keken we ineens uit over een veld vol kleur.

Ook liepen we over houten bruggetjes, waarvan het hout kraakte toen we erover gingen.

Maar het meest bijzonder was toch wel dat de route werd aangegeven door rode hartjes. ‘Hjertesti’ is ‘Hartjeswandeling’ in het Deens.

Later las ik dat er verschillende wandelingen in Denemarken met deze hartjes zijn. Om mensen bewust te maken dat wandelen goed voor je hart is. Ze zijn terug te vinden op de site van de Deense hartvereniging.

In Nederland heb ik deze hartjes nog niet bij wandelroutes gezien, of vergis ik me?
Mocht jij ze wel gezien hebben, dan hoor ik het graag.

Wil je deze wandeling ook een keer lopen? Je vindt hem net boven het stadje Ribe in Denemarken.

Waarom wandelen niet saai is

Wandelen.

Als kind vond ik het saai: ‘Met de fiets ben je toch veel sneller, waarom zou je dan gaan lopen?’

Nu vind ik het fijn.

Het lopen zorgt voor rust. Rust in mijn hoofd én in mijn lijf.

Het is niet saai. Er is tijd om te kijken. Naar vier reeën die snel achter elkaar het bospad oversteken, of naar de weerspiegeling van bomen in het water.

Allesbehalve saai.

Deze foto op dinsdag blog werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

‘Was het de moeite waard?’

Church St Thomas à Becket, Fairfield
Foto: Jeroen Nijs

Het is warm.

Het fluitekruid langs de weg buigt in de wind.

Het ruikt naar mest. In de verte blaat een schaap.

We duwen tegen een hekje dat piepend opengaat.

Het is halverwege mei en we hebben vakantie. We wandelen.
Richting een kerkje dat in een weiland ligt. Midden tussen de schapen.

Het is er stil.

Het lijkt siësta-tijd in Engeland. De schapen met lammetjes liggen in het gras.

Het kerkje ligt er al eeuwen.

Een smal paadje leidt ons er naartoe.

Halverwege het pad wijken we automatisch iets uit voor een zwanenpaar dat aan de kant van een sloot zit.

Na een paar minuten staan we naast het kerkje.

Mijn lief fotografeert wat en ik mijmer. Wat een rust en stilte.

We zwijgen en genieten.

Na een tijdje lopen we het paadje weer terug.

Zorgvuldig sluiten we het hekje achter ons.

Langzaam wandelen we de weg af in de richting van de auto.

Ineens klinkt er een stem. Twee grijze dames met wandelschoenen aan komen ons tegemoet. ‘We zagen jullie bij het kerkje, was het de moeite waard?’

Easy-going

Tamarisks steps

Wij wonen op een berg. Nou ja, zo noem ik dat. Alles wat enkele tientallen meters boven NAP is, voelt voor mij al snel als een berg. Vandaar. Volgens de Engelsen is het gewoon een ‘hill’.

En wij wonen daar natuurlijk niet echt. We doen alsof. We hebben vakantie en ‘wonen’ tijdelijk in de Tackleway. Dus niet in een vakantiehuis ergens apart, maar in een echte straat.

Naast ons huis is deze trap. En dat is fijn én vermakelijk. We hebben al heel wat mensen hijgend en puffend de trap op horen komen. Schoolklassen uit Frankrijk of Duitsland, families met kinderen en ouderen. Sommigen mopperen hardop.

Totdat ze boven zijn. Dan volgt de beloning: een weids uitzicht over zee.

Deze foto op dinsdag is een bijdrage aan #PHOT, ‘photo on Tuesday’. Een initiatief van Karin Ramaker.