Categoriearchief: Phot

Hartjes

Persoonlijk, Phot

Met rode wangen van het fietsen zet ik mijn ov-fiets in het rek.

Door de ruit van het gebouw zie ik een schoonmaakster in slowmotion haar stofzuiger bewegen. Ergens achter mij hoor ik een merel fluiten. Verder is er niemand. Het is nog vroeg.

Met mijn tas in mijn hand loop ik naar de ingang van het gebouw. En dan zie ik het.

Er ligt een hartje op straat.

Een papieren hartje. Linksboven is het een beetje vochtig geworden, maar verder is het nog helemaal intact.

Terwijl ik verder loop bedenk ik me dat er eigenlijk best veel hartjes op ‘straat’ te vinden zijn, als je maar kijkt.

Zoals het meisje dat naast mij in de coupé gaat zitten en vrolijk ‘Hoi!’ zegt.

De mevrouw van de fietsenstalling, die me inmiddels herkent, en ‘fijne dag weer’, zegt.

Een ochtendgroet van een meneer die zijn hondje uitlaat, terwijl ik voorbij fiets.

Als ik het gebouw binnenstap glimlach ik.

Het wordt mooi vandaag.

Bij het zien van een ‘Hart op straat‘ denk ik trouwens altijd aan Karin Ramaker. Zij heeft een fotoproject met deze naam.

Deze foto op donderdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Thursday’, ook een initiatief van Karin Ramaker.

Grijs

Phot

Een gerimpelde hand

Twee blauwe ogen

staren

Laag vliegen ze

Voorbij

de ganzen

De lucht

stil en grauw

Een jonge stem

herhaalt

‘Kijk, een tulp!’

Deze foto op donderdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Thursday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Een kwartiertje van je tijd

Phot, ,

Vandaag werkte ik in Zwolle.

Tussen de gesprekken door vind ik het fijn om even mijn hoofd te resetten.

Een wandeling helpt dan altijd goed. Maar het regende, dus een tijdje door de regen sjouwen trok me niet zo aan.

Daarom ging ik, na een tip, even naar de bibliotheek.

De bibliotheek in Zwolle heet geen bibliotheek maar Stadkamer.

Een mooie naam, vind ik.

Als je er binnen bent, voelt het ook als een kamer.

Een kamer vol boeken en tijdschriften, lekker licht, met lange tafels en mooie stoelen.

In het kwartiertje dat ik er rondliep, ontdekte ik dat het uitzicht uit de kamer ook prachtig is.

De verbinding met buiten geeft je binnen een gevoel van ruimte.

Al kijkend naar de boeken deed ik ook nog inspiratie op.

‘Zielsveel‘ Een mooi woord.

Zo’n titel maakt me direct nieuwsgierig.

Verder lopend lees ik ineens een tip. Het is niet nieuw, maar toch blijf ik het lastig vinden.

Toch wel leerzaam zo’n rondje door de bieb, denk ik op weg naar de uitgang.

Buiten wacht me een verrassing.

Een blauwe fiets met bloemen. Hoe romantisch.

‘De Zeven Alleetjes’. Ik zeg het even hardop. Dat klinkt goed. In zo’n straat zou ik wel willen wonen, mijmer ik.

Met een opgefrist hoofd loop ik door de regen terug. Ik ben klaar voor het volgende gesprek.

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

En heeft u er iets bij?

Phot,

Niet eerder zag ik haar met een jas. Toch herken ik haar meteen. Haar hoofd gebogen over iets in haar hand. Haar telefoon?

Ineens kijkt ze op. Haar blik gaat zoekend rond. Dan kruisen onze blikken elkaar. Ze lacht. Ik zwaai.

Niet veel later vraagt een serveerster wat we willen drinken. We nemen allebei koffie. ‘En heeft u er iets bij?’, vraagt ze. ‘Appeltaart en…’  We nemen allebei appeltaart.

De serveerster legt uit dat de appeltaart nogal groot is. ‘Dan kunnen we wel delen’, zegt ze.

Niet veel later eten we eensgezind uit hetzelfde schaaltje van de warme appel-crumble.

We praten. Over het leven. Over het ondernemen. Over twijfels. Over leuke momenten. Over wat lastig is. Over wat we nog willen. We lachen veel. Soms zijn we stil, en luisteren we.

Ondertussen smullen we van de warme appelstukjes.

Later in de trein glimlach ik als ik me bedenk: dat was fijn taart eten met Karin Winters!

PS Eén keer eerder hebben we elkaar in het ‘echt’ gesproken. Dat was op twee dagen na, precies één jaar en twee maanden terug. Toen was het hartje zomer en ontmoetten we elkaar bij de #kommaaroplive. Toch voelde het vandaag alsof ik Karin gisteren nog sprak. Sommige mensen sluit je in je hart en ze gaan er niet meer uit.

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Wat loop jij hier te doen?

Persoonlijk, Phot, ,

‘Ik ga logeren’. Haar blijdschap klinkt door in deze woorden. ‘Samen met Bobbie’. Ze wijst naar het hondje naast haar.

‘Wat fijn’, zegt de conducteur, terwijl hij haar kaartje aanpakt. ‘Ik ging vroeger bij mijn oma logeren, dan mocht ik laat opblijven en kreeg ik extra snoep’. Ze lacht opgetogen. Hij knipoogt en loopt verder.

Ondertussen kijk ik uit het raam en zie de kleurige bomen voorbij schieten. Ik ben onderweg naar Zwolle. Voor een werkafspraak.

Na het gesprek trakteer ik mezelf op een rondje door de boekhandel. Het nuttige en het aangename komen zo mooi samen.

Bij de literatuurafdeling kijk ik bij de uitgestalde boeken. Wat een kleuren.

Toch valt mijn blik op een boek dat niet opvalt door een kleur: Late dagen van Bernard Dewulf.

Jaren geleden las ik van hem Kleine dagen, en ik vond het prachtig. De alledaagse dingen weet hij heel knap in woorden te vangen.

Lukraak open ik het boek en meteen ben ik geboeid. Ik vergeet even waar ik ben.

Ik lees, ergens halverwege een pagina:
“Een vraag die ons niet verlaat is als een stille koorts: wat loop jij hier te doen?
 Bijna dagelijks gaat het even door mijn hoofd: gevaar lopen. Dat loop ik hier te doen. Dat loopt vooral, inderdaad, alles wat ik liefheb hier te doen. Dát is voor mij vijftig-geworden-zijn: de zegeningen schitteren aan dunne draadjes. De dauwdraad van de etmalen. 
 En het is nog net te vroeg om dat te accepteren en het is te laat om het nog te negeren, dat alles van waarde weerloos is en almaar weerlozer wordt.
 Nooit heb ik me zo kwetsbaar gevoeld als nu.”

Hij verwoordt precies wat ik ook ervaar.

Ik sluit het boek en loop naar de kassa.

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Verlangen

Persoonlijk, Phot, ,

‘O, kijk eens wat een mooie bank, laten we hier even gaan zitten’, zeg ik enthousiast.

We zitten en kijken naar de zee.

Het water lijkt wel azuurblauw.

Het waait. Achter ons klappert een vlag.

Een meeuw krijst terwijl hij over ons hoofd scheert.

In de verte valt het zonlicht op het zeil van een bootje.

Met mijn hand wrijf ik over het hout van de bank.

Het is glad en stevig.

We zwijgen en kijken.

Mijn jurk deint zachtjes in de wind.

Ik proef het zout van de zee op mijn lippen en voel de warmte van de zon op mijn armen.

De witte huizen aan de kust lijken ver weg.

Ik knijp mijn ogen iets dicht tegen de felle zon.

In de verte klinkt de stem van een kind.

Na een tijdje vraag jij: ‘Zullen we daar verderop iets gaan drinken?’

‘Is goed’, zeg ik.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik achter mijn bureau.

Het is een frisse ochtend in september.

Kijkend uit het raam zie ik huizen en mist, en geen zee.

Maar in mijn hoofd was ik daar. Toen. Met jou. Daar bij de zee.

Ga je mee?

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Gewoon iets leuks

Phot,

‘Welk boek zal ik eens kiezen? En waar ga ik het dan verstoppen?’, denk ik terwijl ik voor de boekenkast sta.

‘Dit boek? Nee, dat is misschien te saai. Dat dan? Of toch dat?’

Toen ik via Twitter las over #hideabookday, was ik meteen enthousiast.

Een boek ‘verstoppen’ op een openbare plaats en zo iemand anders verrassen met een boek, dat is de bedoeling.

Dus stapte ik op maandagochtend met een feestelijk verpakt boek de deur uit.

Zodra ik later die ochtend de spiksplinternieuwe bieb binnenkwam, wist ik dat ik ‘de ideale verstopplek’ had gevonden.

Dus voordat ik het pand weer verliet, liet ik het daar achter.

En nu vraag ik me af: ‘Zal de vinder al lekker zitten lezen?’

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

Laat los wat je niet nodig hebt

Phot,

Met mijn voorhoofd op mijn handdoek en mijn handen langs mijn lichaam adem ik langzaam in en weer uit.

‘Laat los wat je niet nodig hebt’, hoor ik mijn yogajuf zeggen.

Langzaam vult de geur van koffie mijn neus.

‘Koffie!’, denkt mijn hoofd.

Stiekem gluur ik vanuit mijn voorovergebogen houding naar mijn horloge, en zie wat ik al dacht: we zijn nog maar tien minuten bezig, dus die koffie moet nog even wachten.

De yogales wordt daarmee een oefening in ontspanning én geduld.

Ruim een uur later zet ik die koffie.

Met meer aandacht dan normaal, want we hebben een nieuw koffieapparaat en daar moet ik nog even aan wennen.

Even later stijgt er een heerlijke geur uit de blauwe Moccamaster. What’s in a name?

Ondertussen klop ik de melk.

Terwijl ik de koffie erbij schenk, komt er een hartje tevoorschijn.

Nog geen minuut later geniet ik van mijn eerste koffie van de dag.

‘Wat is er weinig nodig voor een moment van geluk’, denk ik.

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

‘Er is daarachter nog een hele schuur’

Phot, ,

‘Daar kunnen we wel iets drinken’, mijn lief rijdt net iets voor mij en wijst naar iets recht voor zich.

‘Joe, is goed, maar laten we eerst nog even een stukje terug rijden. Ik zag daar een tafeltje buiten staan. Even kijken wat het is.’

We keren om en rijden een paar meter terug.

Voor een boerderij staat een tafeltje met oude spulletjes. Servies, een paar blikken, vaasjes en een jurkje dat wappert in de wind.

Terwijl ik naar twee bordjes kijk, hoor ik mijn lief zeggen: ‘Er is daarachter nog een hele schuur.’

‘O, ja?’, mompel ik, met mijn aandacht nog bij de bordjes.

‘Ja!’, zegt hij. ‘Maar er ligt ook een hond.’

‘Dan hoef ik er niet te kijken’, zeg ik, en ik denk aan de hond die onverwachts op ons afrende toen we een keer bij iemand het erf opliepen.

Het harde blaffen en de grote tanden van die herder ben ik nog niet vergeten.

‘Dit is  wel een lieve hond’, gaat mijn lief verder.

Met twee bordjes in mijn ene hand en mijn andere hand om mijn stuur loop ik naar hem toe en kijk om de hoek van de struiken.

Iets verder op het pad ligt een schaapshond met zijn kop op zijn poten.

Als hij ons ziet, gaat zijn kop omhoog en kijkt hij ons vriendelijk aan.

‘Wat een lieverd! Laten we toch maar even kijken’, zeg ik.

Aan het eind van het pad komen we bij een schuur vol met tweedehands spullen: nog meer servies, gebloemde dekschalen, kleding, tuinspullen, boeken, teveel om op te noemen eigenlijk.

Op mijn gemak kijk ik rond. Wat is er veel te zien!

Uiteindelijk ga ik met twee bordjes en een geel blikje de schuur uit.

Het geld mag in een houten doosje, staat er uitgelegd op een papier dat erbij ligt.

Als we met de fietsen langs de hond komen, ligt hij met zijn kop op zijn poten. Zijn ogen zijn dicht.

Aan het einde van het pad kijk ik nog een keer om. Verbeeld ik het me, of knipoogt hij echt naar me?

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.

PS Ook een fan van tweedehands spullen? Deze loppis vind je in het dorpje Anderen in Drenthe.

Zo’n dag

Phot,

Zo’n dag waarop de zon schijnt als je wakker wordt.

Zo’n dag waarop je agenda leeg is.

Zo’n dag waarop je in alle rust ontbijt.

Zo’n dag waarop je nóg een kopje thee neemt.

Zo’n dag waarop je je nieuwe blauwe T-shirt met witte stippen aandoet.

Zo’n dag waarop je samen koffie drinkt.

Zo’n dag waarop je een ritje maakt in een bus, waarvan je de route niet kent.

Zo’n dag waarop je ansichtkaarten koopt.

Zo’n dag waarop je een fiets huurt.

Zo’n dag waarop je bloemen koopt.

Zo’n dag waarop je een croissantje bij de lunch hebt.

Zo’n dag waarop je kaarten schrijft.

Zo’n dag waarop de fietsroute bij je voordeur begint.

Zo’n dag waarop je de dennen ruikt.

Zo’n dag waarop je over onbekende fietspaden fietst.

Zo’n dag waarop de juiste afslag er niet toe doet.

Zo’n dag waarop je paddestoelen ziet.

Zo’n dag waarop de witte koeien in de wei je aanstaren.

Zo’n dag waarop je ‘Hoi!’ roept naar de tegenliggers.

Zo’n dag waarop je de hei ziet bloeien.

Zo’n dag waarop je uitrust op een terrasje.

Zo’n dag waarop je samen kletst.

Zo’n dag waarop je net niet wordt gestoken door een wesp.

Zo’n dag waarop drie paarden voorbij komen met kinderen op hun rug.

Zo’n dag waarop de wind door de bladeren en je haar blaast.

Zo’n dag waarop een knetterende brommer je passeert.

Zo’n dag waarop je de kleur van het hooi bewust ziet.

Zo’n dag waarop je op een bankje zit en naar het Drentse land kijkt.

Zo’n dag waarop je wordt gekust.

Zo’n dag waarop je de kaarten in de brievenbus duwt.

Zo’n dag waarop de vogels extra hard fluiten.

Zo’n dag waarop een kindje in een volle winkel een tikje tegen je been geeft.

Zo’n dag waarop je langs een prachtig vennetje komt.

Zo’n dag waarop je buiten koffie drinkt met een verse koek.

Zo’n dag waarop je lekker leest.

Zo’n dag waarop je samen lacht.

Zo’n dag waarop je pizza eet.

Zo’n dag waarop je samen afwast.

Zo’n dag die nog lang niet is afgelopen, maar waarvan je later zal zeggen: ‘Weet je nog die dag, die toen zo heerlijk was!’

 

Deze foto op dinsdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Tuesday’, een initiatief van Karin Ramaker.