Gisteren zag ik het weer.
Het enthousiasme van mijn moeder terwijl ze met een boek in haar handen staat.
Haar ogen stralen en haar hand wrijft voorzichtig over de voorkant van het boek.
Haast onbewust zie ik de rimpels en wat bruine vlekjes van het ouder worden op haar hand.
‘Kijk, dit is iets voor je vader’, zegt ze monter.
We doen samen een rondje Utrecht en natuurlijk kijken we even bij de boekwinkel.
Met Jip en Janneke, de boekjes van Annie M.G. Schmidt en de zwarte tekeningen van Fiep Westendorp is het ooit begonnen. Mijn leeshonger.
Mijn moeder las ze voor. Dat deed ze met net zoveel enthousiasme als waarmee ze nu nog steeds over boeken praat.
Daarmee gaf ze haar liefde voor boeken en lezen aan mij door.
Zelf werd ze helemaal niet aangemoedigd om te lezen.
In haar kindertijd waren boeken duur. Het speelgoed dat er was deelde ze met haar broers en zus.
Daarbij was mijn oma geen fan van lezen. Ze vond lezen tijdverspilling. ‘Je kan beter iets nuttigs doen’, zei ze altijd.
Stoffen bijvoorbeeld.
Als mijn moeder als jong meisje boven de slaapkamers moest stoffen en het werd te stil, dan wist mijn oma dat mijn moeder zat te lezen en riep ze naar boven: ‘Ben je al klaar?’
‘Als ik mijn boek bijna uithad dan wilde ik natuurlijk verder lezen’, vertelde mijn moeder. Dus verzon ze een list en liep ze al lezend met het boek in haar handen langzaam door de slaapkamer, waardoor haar moeder zou denken dat ze druk bezig was.
Soms schrik ik ervan zo snel als de tijd gaat. Mijn moeder heeft nu de leeftijd waarop ik als kind mijn oma oud vond.
De boekjes van Annie M.G. Schmidt staan nog altijd in mijn boekenkast. Ik bladerde er vandaag even doorheen. Verstoppen in de wasmand en kappertje spelen, ik weet het nog.
Ik weet ook dat ik de tijd niet stil kan zetten, maar ik hoop nog lang het enthousiasme over boeken met mijn moeder te kunnen delen.
Deze foto op donderdag blog, werd geïnspireerd door #PHOT ‘photo on Thursday’, een initiatief van Karin Ramaker.
Een pijnlijk mooi stukje. Zie mij als je moeder en jouw oma als de mijn moeder en je snapt het. Mij vonden ze ongezellig als ik liever stil in een hoekje wilde lezen. En toch, ondanks alles, ben ik een echte lezer geworden en gebleven. Door mijn grootmoeder o.a. die lezen wel heel belangrijk vond en het aanmoedigde. Mijn dochter en haar beide dochters zijn gelukkig ook boekenverslinders.
Ik hoop dat je nog heel lang samen met je moeder de boekwinkels af kan struinen! Zoals ik dat soms nog wel met mijn dochter doe.
Dank je wel! En ja, dat hoop ik ook, Jannie.
Mijn moeder las zielsgraag maar ook zij had meegekregen dat je handen nooit stil mochten zijn. Dus ze las en breide of haakte. Ze had het moeilijk als ik boeken kocht, dat deed ik te vaak naar haar zin. “Kind, ga toch naar de bieb!” zei ze vaak. De bieb waar ze me mee naartoe nam toen ik vier was – ik dacht dat ik in de Hemel kwam! De boekenhemel…
Toen ze tachtig was waren we samen in een boekwinkel waar het nieuwe boek van Adriaan van Dis lag. Ze zag het en kon het niet loslaten. “Koop het maar” zei ik en na lang aarzelen liep ze ermee naar de kassa. Eenmaal buiten zei ze “Dat is het eerste boek in mijn leven dat ik zélf koop” – en de tranen sprongen in mijn ogen. Wat een ander leven heeft ze gehad en wat geweldig dat ze voor zichzelf koos. Eindelijk!
Een hele ontboezeming maar het staat nog haarscherp op mijn netvlies en het werd geteisterd door jouw mooie blog.
En hier staan alle Jip&Mannekes in de kast. Allemaal eerste drukken want die kocht ze wel. Voor mij.
Dank je wel voor jouw verhaal, Liesbeth. Het lijkt nu zo normaal als we de tijd nemen om te lezen, maar zo heel lang hebben we die vrijheid eigenlijk nog niet.