Na het bekijken van het filmpje van Tina Roth Eisenberg ‘5 Rules for making an impact’, de aanleiding voor de #Kommaarop van deze maand, had ik nog geen idee wat nu mijn allerbeste eigenschap bij het ondernemen is.
Toen ik vanmiddag bij de lunch in mijn krentenbol beet, wist ik het ineens. Ik dacht terug aan wat mijn moeder vroeger weleens zei: ‘Jij doet de dingen met heel je hart.’
En ja, dat is nog steeds zo. Ik onderneem met heel mijn hart. Met veel liefde en aandacht.
De krentenbol zette me niet alleen aan het denken, maar inspireerde me ook tot het maken van deze foto.
Natuurlijk ben ik geen fotograaf, dus is er vast van alles op aan te merken, maar het is wel met veel liefde gemaakt!
Dit blog is gemaakt als antwoord op de vraag van ‘Kom maar op’.
Echte aandacht, waar vind je dat nog?
Net nadat ik de koffie van de medewerkster achter de bar heb aangepakt, tikt iemand me op de schouder. Ik draai me om, en naast me begint een collega-ondernemer meteen te praten.
“Ik geloof dat ik jou van Twitter ken! Mag ik je even complimenteren met je social media strategie?!” Ik kijk hem wat verbaasd aan, en zeg: “O ja, kennen we elkaar van Twitter? Sorry, maar ik herinner het me niet meteen. Hoe heet je?” Onhandig balancerend met mijn koffie steek ik mijn hand uit ter kennismaking.
Hij wuift nonchalant met zijn hand, en zegt zijn naam. Terwijl ik mijn hand weer terugtrek, zoek ik naarstig in mijn geheugen, maar zijn naam zegt me niets.
Ik reageer op zijn eerdere opmerking en zeg: “Dank je wel voor je compliment.” Hij zegt: “Weet je dat je ook op Klout kan kijken om te zien hoe effectief je bent op social media?”
“O ja? Eerlijk gezegd doe ik niet zoveel in de Cloud.”
Op dat moment voel ik dat zijn aandacht verslapt. Zelf ben ik in mijn hoofd nog aan het puzzelen hoe het toch kan dat zijn naam me niet bekend voorkomt. Dus vraag ik: “Wat doe je voor werk?”
“Ik opereer op het snijvlak van retail en social media.” Omdat ik hier niet meteen een beeld bij heb, vraag ik geïnteresseerd: “Wat houdt dit dan precies in?”
Uiteindelijk begrijp ik dat hij winkeliers adviseert over het gebruik van sociale media.
Van me wegkijkend vraagt hij: “En euh, wat doe jij?”
“Ik ben loopbaancoach.” Zijn antwoord komt meteen: “O ja, daar zijn er veel van.”
Meteen doet hij een stapje naar rechts, kijkt over zijn schouder naar een groepje ondernemers verderop en zegt: “O, ik zie daar iemand die ik zeker even wil spreken. Misschien spreek ik je straks nog.” En weg is hij.
Later op de dag kom ik erachter dat Klout iets anders is dan Cloud.
Opeens stond hij op en met een harde stem zei hij: “Nee, jij bent geen goede docent. Je helpt alleen de cursisten die goed leren. Dan ben je aardig, maar tegen mij doe je altijd boos. En je helpt mij ook niet.”
Meer dan tien jaar geleden zei een cursist dit tegen mij, nadat ik hem had gevraagd waar hij zo laat vandaan kwam die ochtend. Wij waren al een half uur bezig, toen hij het lokaal binnenkwam en op zijn gemak op zijn plaats ging zitten.
Ik weet nog precies hoe hij keek toen hij dat tegen mij zei. En hoe ik me voelde. Ik voelde me hulpeloos en stond hem totaal verbijsterd aan te kijken.
Zelfs na tien jaar weet ik nog dat het eerst muisstil was in de klas. Dat de andere cursisten naar me keken, en vervolgens de één na de ander begon te reageren. En ik daar alleen maar stond en zweeg.
Deze negatieve reactie van één cursist lijkt wel in mijn geheugen gegrift. Ik kan het zo weer voor me halen. Alsof ik een film afdraai in mijn hoofd.
Het gekke is dat ik in de meer dan vijftien jaar dat ik lesgaf ook heel veel complimenten en positieve reacties heb gekregen van tevreden cursisten, maar dat ik me die niet meer zo goed herinner als deze negatieve reactie.
Dit hoorde ik weer terug in het verhaal dat een collega-trainer/coach me onlangs vertelde.
“Als ik evaluaties van trainingen lees, blijven de kritische opmerkingen altijd het meest hangen.
“Zoals een jaar geleden, toen ik een evaluatie deed van een incompany traject. Ik kreeg de evaluatieformulieren van 30 personen terug, waarbij 99% heel enthousiast op had geschreven wat ze allemaal aan de training hadden gehad en hoe ze het geleerde nu benutten. Maar 1% was niet zo enthousiast. ‘De trainer moet nog veel didactische vaardigheden leren, en dat kan ik als ervaren docent weten!’, stond er.
“Een jaar na dato kan ik de kritische opmerking ook nog zo oplepelen, terwijl alle positieve reacties me zijn ontschoten.”
We weten wel dat we het ons niet moeten aantrekken wat een ander tegen ons zegt, en moeten loslaten, maar over het algemeen zijn we daar niet zo goed in.
Hoe komt het toch dat negatieve kritiek, feedback of situaties ons langer bijblijven dan positieve ervaringen?
Teresa Amabile en Steven Kramer hebben hier onderzoek naar gedaan en schreven er over in hun boek ‘The progress principle’.
Uit dit onderzoek is gebleken dat negatieve feedback of ervaringen op het werk een twee tot drie keer zo sterke impact hebben op onze werkbeleving als positieve. In de psychologie wordt dit ‘negativity bias’ genoemd. Het betekent dat we onbewust meer aandacht besteden aan negatieve ervaringen en informatie.
Het is dus logisch dat we die negatieve ervaringen zoveel aandacht geven, maar lastig is het wel.
Hoe kan je hier nu het beste mee omgaan?
Eigenlijk klinkt het antwoord zo simpel: door je bewust te focussen op het positieve.
Je kunt jezelf trainen door je op positieve ervaringen te richten.
Dit kan je doen door aan het einde van je (werk)dag de positieve momenten, opmerkingen of ervaringen even heel bewust weer terug te halen. Zo kunnen ook de positieve ervaringen zich vast zetten in je brein, waardoor je de impact van negatieve ervaringen verkleint.
Als je ze elke dag opschrijft, krijg je een mooi inzicht in al je positieve ervaringen en kan je er nog eens naar terugkijken.
O ja, en mocht je je afvragen hoe het verder ging tussen mijn cursist en mij. Dikke vrienden zijn we niet geworden, maar door een goed gesprek na zijn uitbarsting was er weer een basis om verder te gaan en heeft hij tot het einde van dat schooljaar de lessen in mijn klas gevolgd.
Dit blog is gemaakt als antwoord op de vraag van ‘Kom maar op’.
De andere bijdragen vind je hier.
Wachtend in de rij voor mijn kopje thee, vang ik flarden op van het gesprek tussen twee ondernemers voor mij. ‘Ja,’ zegt de vrouw met blonde krullen, ‘dus nu heb ik besloten dat ik deze klus nog afmaak, en dan…’. Ze draait zich iets van me af, waardoor ik de rest niet meer versta. De ander knikt instemmend en zegt: ‘Focus, dat is zo belangrijk.’
Het is februari 2012 en ik ben bij mijn eerste netwerkbijeenkomst als zelfstandig ondernemer. Alles wil ik weten over dit voor mij onbekende terrein, dus alles wat ik hoor, zie of lees over ondernemen, zuig ik op als een spons.
Focus hebben is dus belangrijk, hoorde ik. Ook daarna hoorde ik dit woord regelmatig voorbij komen. Ik gebruik het zelf ook weleens. Het lijkt een toverwoord. Als je dat hebt, komt alles goed.
Natuurlijk kende ik ook focus toen ik in loondienst werkte. Een docente zonder focus op de lesinhoud en doelen van dat jaar, geeft lastig les. Maar de kaders waar binnen ik deze lessen gaf, waren al bedacht. Daar hoefde ik niets mee. Als ondernemer moet alles uit mijzelf komen. Dus is het extra belangrijk dat ik weet waar ik naar toe wil.
Als beginnend ondernemer deed ik naast mijn werk een opleiding. Die zorgde toen automatisch voor mijn focus. Ik dacht er niet over na. De opleiding wilde ik binnen het jaar afronden en was daarmee de rode draad.
Mijn aandacht en tijd gingen naar mijn eerste cliënten en naar de opleiding. Ik dacht toen nooit: hoe houd ik mijn focus vast? En wat is nu de volgende stap? Het was er en het leek vanzelf te gaan.
Tijdens een ondernemersworkshop ontmoette ik een leuke vormgeefster. Ik wist meteen: haar vraag ik voor mijn visitekaartjes. En hup daar was weer een volgende stap. Het één volgde zo logisch uit het ander. Met het logo was de vormgeving voor mijn website ook duidelijk, en dat werd dus het volgende op mijn agenda. Ik genoot van alles wat ik deed.
Na het afronden van de opleiding leek mijn focus verdwenen. Ik had ineens veel meer tijd. Wat zou ik nu eens doen? Wat was nu de volgende stap?
Wat mij toen hielp, en nu nog steeds helpt als ik op zoek ben naar mijn focus, is ordenen en overzicht krijgen.
Ik schrijf op post-its wat ik al heb gedaan, of al heb bereikt. Zowel de grote als de kleine dingen. En die plak ik op een A4. Dat geeft mijn zelfvertrouwen een boost: wat heb ik al veel gedaan! Op een A4 ernaast plak ik post-its waar ik in kernwoorden op schrijf wat ik nog wil bereiken, of nog wil gaan doen.
Dan kies ik een post-it waar ik mee aan de slag wil. Ik bedenk hoe ik dit ga doen en wanneer. En dat ga ik dan doen. Na afloop mag ik het gekleurde briefje op de linker A4 plakken. Zo, gedaan!
Focus is geen magisch toverwoord. Het betekent niet zoals in een sprookje: ‘En toen had ze focus en ging alles goed.’ Soms is de focus verdwenen en moet je zoeken. Het is ook geen oplossing voor alle problemen. Het is je energie gericht besteden. Die energie en tijd kan je maar één keer uitgeven. Wat ik daarbij een geruststellende gedachte vind is dat je altijd weer opnieuw kunt focussen op iets anders.
Verwachtingsvol glijden mijn ogen over de boeken die op de tafel liggen. Mijn aandacht wordt getrokken door een blauwe voorkant. Hee, dat ken ik toch?! Terwijl ik de achterflap lees, bedenk ik me dat ik erover heb gelezen in het tijdschrift Flow. Ik blader door het boek en zie een combinatie van tekst en tekeningen. Wat leuk! Terwijl ik lees, hoor ik achter me iemand mompelen. “O, sorry meneer, natuurlijk mag u er door.”
De boekwinkel. Voor mij een plek waar ik de tijd vergeet, en avonturen beleef door het lezen van de achterflap of een stukje uit een boek. Waar ik ook naar toe ga in de wereld, de boekwinkel staat altijd op mijn lijstje. Ook als ik de taal waarin de boeken zijn geschreven niet kan lezen, zoals in Denemarken.
Ik ben niet alleen dol op boekwinkels, ook boekenmarkten of antiquariaten zijn favoriet. Juist de geur van oude boeken en het avontuur van wat ga ik hier vinden, trekken me dan aan.
Het kopen van een boek is niet het belangrijkste. Ik kan soms lange tijd in de boekwinkel zijn en toch zonder aankoop weer vertrekken. Het fijnste voor mij is het genieten van al die boeken. De wereld die je vindt, als je een boek opent. Dat je even kan proeven, maar niet meteen alles opeet.
Dat bewaar ik voor thuis. Als ik een boek gevonden heb. Het liefst zo’n onverwachte schat, een boek dat ik niet direct nodig heb, en daarom nog niet heb gekocht, maar dat ik ineens tegenkom op een rondje door een boekwinkel.
Zo ben ik nog steeds heel blij met mijn drie schatten die ik onlangs vond bij ’t Ramsjgat in Dordrecht.
Afgelopen zomer las ik ‘Geluk. The world book of Happiness’, dat ook is samengesteld door Leo Bormans. Hierin vertellen 100 wetenschappers uit de hele wereld over hun inzichten over geluk. Een inspirerend boek vol met suggesties waarmee je meteen aan de slag kan. Een tip die ik eruit heb gehaald is dat je je eigen tevredenheid kan vergroten door elke dag drie positieve dingen uit je dag te beschrijven. Dit dagboekje is daar heel handig voor. Met als extra: zinnen en vragen waar je over na kan denken, en mooie foto’s.
Nienke Wijnants schreef eerder ‘Het Dertigersdilemma’, over de vele keuzemogelijkheden van dertigers en de vragen die dit bij ze oproept. Met tips en adviezen.
Het verraste de auteur dat de vele reacties die ze kreeg n.a.v. het boek vaak over zingeving en authenticiteit gingen. Dit was voor haar de reden om dit nieuwe boek te schrijven. Ze geeft hierin niet het antwoord op de vraag wat de zin van het leven is, want die is er niet. Wel plaatst ze het in een filosofisch perspectief. En bespreekt alles wat ermee te maken kan hebben. Ze daagt de lezer uit om zelf op zoek te gaan naar antwoorden.
Het boek is uitgekomen in 2012, dus wie weet is het bij jou allang bekend. Voor mij was het de eerste kennismaking met de auteur. Het boek is een artjournal. Teksten en tekeningen van Lou staan naast en door elkaar op de pagina’s. Het leest en kijkt als een trein. Aan de hand van lijstjes geeft ze tips om met creativiteit en een andere blik naar je dagelijkse leven te kijken, zodat je uit alles wat je iedere dag omringt of mee bezig bent meer weet te halen. Een leuke tip voor op het werk is de positieve post-it revolutie. Schrijf iets grappigs, een compliment of iets geks op een post-it en plak dit op de computer van je collega. Of op een plaats waar meer collega’s het kunnen lezen. En kijk wat er gebeurt.
Aan het einde van het boek vind je een boekenkast vol boeken. Een onverwachte schat!
En jij? Heb jij ook plekken waar je graag naar toe gaat om inspiratie op te doen?
Dit blog is gemaakt als antwoord op de vraag van ‘Kom maar op’.
De andere bijdragen vind je hier.
De vraag van deze keer is: ‘Wat is hét advies dat ik iemand zou geven die er verlangend naar uitkijkt om het loonslaaf zijn vaarwel te zeggen?’
Hét advies bestaat volgens mij niet. Ook al vind je zelf dat het een prima advies is, dan hoeft een ander dat niet te vinden. En dat is ook prima. Iedereen moet de kans krijgen om zijn eigen keuzes te maken, of succes en tegenslag te ondervinden. Daar leer je toch het meest van.
Daarom noem ik het geen advies, maar mijn idee.
Als je ernaar verlangt om voor jezelf te beginnen, is het naar mijn idee heel belangrijk om eerst te onderzoeken waarom je dit zo graag wilt.
Welke reden heb je dat je niet meer voor een baas wilt werken? Vind je dat alle dagen op elkaar lijken? Of zit er geen uitdaging meer in je werk? Heb je het idee dat je een nummer bent in de organisatie waar je werkt? Of heb je wellicht regelmatig conflicten met collega’s of je leidinggevende? Is de werkdruk te hoog geworden?
Als één van de bovenstaande situaties de reden is waarom je voor jezelf zou willen beginnen, dan moet je er volgens mij niet aan beginnen. Want hoe lastig dit nu ook voor je is, al deze situaties zijn te veranderen. Bijvoorbeeld door een goed gesprek met je leidinggevende.
Wellicht kom je tot de conclusie dat je een andere invulling aan je werk wil geven, of bij een andere organisatie zou willen werken, maar het hoeft nog geen reden te zijn om als zzp’er aan de slag te gaan.
Speelt dit alles bij jou helemaal niet? Dan staan alle seinen op groen om te onderzoeken of werken voor jezelf iets voor jou is. Ja, je leest het goed: niet meteen in het diepe springen en je eigen baas worden!
Neem de tijd om te onderzoeken hoe het is om als zzp’er te werken. Ga op zoek naar iemand die het vak uitoefent dat jij ook zou willen doen. Vraag hem of haar het hemd van het lijf, én vraag of je een dagje mee mag lopen. Zo krijg je in ieder geval een beeld van hoe een zelfstandige werkt, en kan je voor jezelf checken of het iets voor je is.
Is je verlangen dan nog steeds even groot?
Loop dan die duikplank af, en spring in het diepe.
Alleen door het te doen, kan je ervaren of het echt iets voor je is!
Ken je dat? Je hebt verschillende opdrachten op je planning staan, maar je begint er maar niet aan. Ik was daar twee weken terug heel goed in: uitstellen. Het plan was een vakboek te lezen om er een stukje over te schrijven in mijn nieuwsbrief. Maar het kwam er maar niet van..
Rommelen
Maandagmorgen had ik mijn planning gemaakt, mail beantwoord, en dus stond niets me meer in de weg om eraan te beginnen. Toch deed ik het niet. Ik bleef eerst een beetje hangen op Twitter, daarna moest ik beslist iets opzoeken op LinkedIn, en toen hoorde ik dat de wasmachine klaar was. Kortom: ik deed van alles, maar niet lezen.
Uiteindelijk heb ik die hele dag het boek niet geopend. Ik rommelde maar wat aan en dacht aan al die mensen die nu lekker op vakantie van het zonnetje konden genieten. De zon scheen ook heel verleidelijk die dag.
Ontevreden
Het vervelende was wel dat ik ’s avonds, toen ik zelf ook vrij was en dus kon genieten van mijn vrije zomeravond, ik dat niet deed. Ik was ontevreden over mezelf en vroeg me af waarom ik niet gewoon in het boek begonnen was. Op een goed moment dacht ik zelfs: “Zal ik nu nog even…”
Wat nu?
De volgende ochtend besloot ik het anders aan te pakken. Zo’n rommel-maar-aan-dag had me geen voldoening gegeven, terwijl ik mijn werk juist zo leuk vind.
“Wat doe ik op andere dagen dat het me wel lukt om aan de slag te gaan?”, vroeg ik me af. Gewoon beginnen werkt voor mij het beste. Of met mezelf afspreken dat ik vijf minuten aan iets werk. In theorie kan ik na vijf minuten even pauze nemen, maar dat is vaak niet nodig. Dan zit ik er al zo in dat ik ermee verder ga.
Focus op vooruitgang
Ineens moest ik denken aan het experiment dat Gwenda Schlundt Bodien beschrijft in haar boek ‘Progressie door zelfcoaching’.
Het werkt als volgt: Kies een doel dat belangrijk voor je is, en besteed daar een half uur per dag aan. Doe dit een week lang. Heb je na 30 minuten nog tijd over, dan kan je langer doorgaan. Neem aan het einde van iedere dag een paar minuten de tijd om op een rij te zetten wat dat halfuur je heeft gebracht. Schrijf dit ook op. Bijvoorbeeld in je agenda, dan kan je het de volgende dag weer terug lezen. De volgende vragen kunnen je daarbij helpen:
Wat heb je al bereikt met dit halfuur?
En hoe wil je morgen verder gaan?
En?
Uiteindelijk was voor mij het eerste halfuur het meest lastig. Ik keek wel vier keer op de klok of het half uur al voorbij was. Op die momenten was ik mijn focus dus kwijt. Later in de week had ik hier geen last meer van. Integendeel: ik had het gevoel dat de tijd voorbij vloog. Bij mij hielp het enorm dat ik las in een rustige omgeving waar ik niet werd gestoord, dus niet in de buurt van mijn computer (!) en ook met iets dat ik leuk vind: het drinken van koffie.
Voldoening
Mijn boek heb ik uitgelezen, dus mijn doel is bereikt. Maar voor mij was het die week het belangrijkste dat ik iedere dag voldoening voelde over wat ik had gedaan. Ook al werkte ik dagelijks slechts een half uur aan mijn opdracht, ik had het gevoel dat ik er verder mee kwam, genoot van het lezen én mijn koffie. En ’s avonds genoot ik volop van de heerlijke zomeravonden.
Laura Stassen van Zin & VerZin stelde me een aantal vragen over mij en mijn onderneming. Ze wilde zo meer te weten komen over wie ik ben en wat ik doe. Het leek me een leuke manier om mijn verhaal met jullie te delen.
Kun je jezelf even kort voorstellen?
Mijn naam is Karin, ik ben 47 jaar en loopbaancoach. In mijn vrije tijd lees en schrijf ik graag. Ik houd erg van papier en leuke kaarten. Ook spullen van vroeger vind ik erg leuk. Zoals servies uit de jaren 60 en 70. Ik struin dan ook graag markten en kringloopwinkels af op zoek naar bijzondere schatten.
Was het voor jou een bewuste keuze om voor jezelf te beginnen?
Ik was werkzaam als ’trajectbegeleider inburgering’. Ik begeleidde anderstaligen die Nederlands leerden. Zo gaf ik informatie over lessen maar voerde ook motiverende gesprekken. Als mensen niet naar de lessen kwamen, moest daar natuurlijk over gepraat worden. Een ontzettend leuke baan! Helaas kreeg ik – samen met mijn andere collega’s met een tijdelijk contract – te horen dat mijn contract niet werd verlengd. Dit was niet leuk, maar het was wel prettig dat ik dit al een jaar van tevoren wist. Zo kon ik me er al op voorbereiden en kijken naar andere opties. Tegen het einde van dat jaar kreeg ik een aanbod om als zzp’er bij een examenbureau te gaan werken. Zo ben ik zzp’er geworden. Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel en besloot toen: als ik dit ga doen dan ga ik er ook echt voor! Ik nam het zelfstandig ondernemerschap meteen serieus en wilde het professioneel aanpakken.
Hoe ben je tot de keuze voor het vak loopbaancoaching gekomen?
Het begeleiden van mensen vond ik het leukste om te doen, maar ik vroeg me wel af hoe ik hier in de toekomst iets mee zou kunnen. Ik volgde een opleiding tot loopbaancoach, want dat sprak me enorm aan. Kiezen voor een concrete invalshoek, studie en werk, was belangrijk voor mij. Aangezien ik nogal praktisch ben ingesteld was die keuze snel gemaakt. ‘Ik wil hier mijn werk van maken’, besloot ik. Zelf vind ik het ook belangrijk om me te ontwikkelen en up-to-date te blijven. Dat past bij mijn vakgebied. Het werkveld is constant in beweging, net als wij zelf. Nog steeds ben ik erg blij met mijn keuze. Zo ontdek ik telkens nieuwe dingen en ik ontmoet er zoveel leuke mensen door!
‘Het werkveld is constant in beweging. Net als wij zelf.’
Wat vind je zo leuk aan coachen?
Het leuke aan coachen vind ik dat ik iemand mag begeleiden en helpen met zijn vraag. Ik mag mee in het avontuur van de ander. Door te luisteren en advies te geven help ik mensen weer op weg. Ik geloof overigens dat de persoon tegenover mij het prima zelf kan. Je komt bij mij om je vraag helder te krijgen, of omdat je even niet weet hoe het verder moet. Ik help dan graag en geloof dat de ander – als dingen op hun plek zijn gevallen – goed in staat is om hier vervolgens zelf iets mee te doen.
Hoe ga je te werk? Wat is jouw manier van coachen?
Mijn aanpak is praktisch en oplossingsgericht. Ik vind het dan ook belangrijk om zoveel mogelijk helderheid en duidelijkheid te creëren in het proces. Samen bepalen we hoeveel gesprekken je nodig hebt. Na twee gesprekken evalueren we: zitten we op de goede weg? Tussen de gesprekken door maak je opdrachten, zodat alle informatie over wat je wil steeds helderder wordt.
Mijn cliënten ontvang ik bij mij thuis. Ik merk dat mensen dit als gastvrij en laagdrempelig ervaren. Met aandacht luisteren naar wat de ander zegt is mijn uitgangspunt. De vraag achter de vraag ontdekken vind ik erg belangrijk. Dit doe ik door over de schouder van de cliënt mee te kijken en te denken. Mijn doel is om zo goed mogelijk aan te sluiten bij wat de ander van me vraagt. Ik zie het graag zo: ik ben expert op het gebied van loopbaancoaching maar jij bent expert van je eigen leven.
‘Ik ben expert op het gebied van loopbaancoaching maar jij bent expert van je eigen leven.’
Wie komt er zoal bij je langs?
Ik coach vooral twintigers en dertigers die op zoek zijn naar balans of juist naar een nieuwe uitdaging. In de praktijk merk ik dat deze doelgroep niet per definitie vaststaat. Verschillende keren had ik cliënten van 40+ en die help ik natuurlijk net zo graag! Het eerste gesprek is altijd gratis. Het is goed om elkaar eerst te leren kennen en te zien of het klikt. Ik kan dan meteen aangeven of ik je kan helpen met je vraag en op welke manier we dit gaan doen. Die duidelijkheid vind ik erg belangrijk.
Wat voor vragen hebben mensen zoal?
Veel cliënten hebben het gevoel dat ze een keuze moeten maken en dat die keuze definitief is. Het is soms lastig om te bedenken of er een combinatie mogelijk is. Soms zijn het hele specifieke vragen zoals: ‘wil ik wel zzp’er blijven?’ Daarnaast zie ik ook mensen die een baan hebben en behoefte hebben aan iets anders, maar niet goed weten hoe ze verder moeten. Toch komt het vaak neer op de vraag: ‘wat wil ik nou echt?’ Niet dat die persoon dat nog niet weet, maar durft hij of zij daar wel echt voor te gaan staan? Dat is waar ik als loopbaancoach bij help. Wat ik graag wil laten zien is dat je altijd weer opnieuw kunt kiezen. Je kunt telkens nieuwe dingen uitproberen. Niets is voor altijd.
‘Je kunt altijd weer opnieuw kiezen. Niets is voor altijd.’
Wat levert loopbaancoaching op aan het eind van het traject?
Loopbaancoaching geeft inzicht en biedt vrijwel altijd een antwoord. Dit hoeft niet te betekenen dat je er dan bent. Soms kost het tijd om zo’n antwoord te verwerken of besluit je om er helemaal niets mee te doen. Dat wil ik ook graag benadrukken: je kunt hierna in beweging komen maar dat moet niet. Mensen denken vaak dat wanneer je naar een loopbaancoach gaat, je daarna meteen allerlei knopen door moet hakken en dingen moet ondernemen. Ik denk juist dat je er ook bewust voor kunt kiezen om stil te staan. Of er gewoon even wat langer over na te denken. Dat is helemaal aan jou.
Foto: Laura Stassen
Waar ben je op dit moment mee bezig?
Naast de individuele gesprekken geef ik sinds kort ook de workshop Loopbaan-in-zicht. Hierin ga je op zoek naar je inspiratie, kwaliteiten en waarden. Drie vragen zijn van belang in loopbaancoaching: wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? Tijdens de workshop sta je even stil bij deze drie vragen en ga je ermee aan de slag. De workshop is interessant voor mensen die iets anders willen of een baan zoeken, maar is ook heel geschikt voor mensen die al een leuke baan hebben. De workshop vormt ook een zoektocht naar jezelf, zonder zwaar te zijn. Spelenderwijs krijg je inzicht in wie je bent en wat je doet. Daarnaast heb je natuurlijk ook een gezellige middag of avond met elkaar.
Tot slot: heb je tips voor mensen die op dit moment vast zitten in hun werk of werkloos zijn?
Laat je niks aanpraten. Ga niet op sociale media als het niets voor jou is. Laat je niet meevoeren door sociale druk maar doe wat bij je past. Iedere trend die er is op het gebied van werk zoeken valt ook weer onderuit te halen.
Wees lief voor jezelf. Als je een baan zoekt, vraagt dit veel tijd en energie. Zorg dat je ook leuke dingen blijft doen. Dan houd je het makkelijker vol.
Vraag een ander om hulp. Als je een vraag hebt, waarom zou je die dan niet aan iemand stellen? Natuurlijk zeg ik dan: ga eens naar een loopbaancoach. Het kan heel verhelderend zijn om iemand die jou niet kent met een frisse blik naar je vraag te laten kijken. Zo stap je vervolgens met een helder hoofd en vol goede moed de deur weer uit. Dat wil toch iedereen?!
Hoera! Vandaag bestaat mijn bedrijf Karin Verheij Loopbaancoaching 2 jaar!
Dat moet gevierd worden, en dat doe ik graag met jou.
Daarom geef ik gratis één plekje in mijn workshop Loopbaan-in-zicht weg.
De eerstvolgende workshop is op vrijdag 16 mei a.s. bij HOOI in Utrecht.
Workshop Loopbaan-in-zicht
Ik heb deze workshop ontwikkeld voor al die mensen die niet zoeken, maar wel willen vinden. Stop eens een middagje met rennen en kijk naar wie je bent, wat je wilt en wat je kunt. In drie uur tijd ontwikkel je een frisse blik op je kwaliteiten.
Laat een reactie achter en misschien ben jij straks de gelukkige winnaar van een gratis workshop! Vul je e-mailadres in zodat ik je kan bereiken als je hebt gewonnen.
Het schrijven van een blog staat al heel lang op mijn to do-lijstje. Waarom doe ik het dan niet? Ik heb er een workshop over gevolgd en over gelezen, dus het is niet dat ik niet weet hoe het moet. Wat me vooral tegenhoudt, is dat ik vind, dat het een goed blog moet zijn. Met een duidelijk verhaal, makkelijk leesbaar en anderen moeten er iets aan hebben. En ik moet natuurlijk meteen een goed blog schrijven. Een expert zijn!
Angst
Ook mijn angst van wat anderen ervan zullen vinden, hield me tegen. Met anderen bedoel ik dan vooral collega’s die al jaren bloggen, en er ogenschijnlijk hun hand niet voor om draaien. Wat zal ik dan een amateur lijken. Of misschien wel domme dingen zeggen…
Smoesjes
Zo vond ik steeds wel een reden om het voor me uit te schuiven. Nee, vandaag had ik echt geen tijd. Of er was iets anders dat toch echt eerst moest. En ja, zo ging de tijd voorbij, en schreef ik geen blog. Terwijl ik er wel elke dag in mijn hoofd mee bezig was. Hele verhalen bedacht ik. Maar het ook opschrijven? Nee, daar kwam het niet van.
Ja maar
Toen ik vorige week tegen mijn man zei dat het bloggen echt niets voor mij was, zei hij dat het hem verbaasde, omdat ik toch iedere week iets schrijf voor mijn bedrijfspagina op Facebook. Ja maar, gaf ik aan, dat is toch iets heel anders. Dat is niet echt bloggen, maar gewoon iets bij een foto schrijven. Dan ben ik niet alleen maar met schrijven bezig. De foto helpt om de tekst kort te houden. Er is ook altijd wel iets dat ik in een korte tekst wil vertellen.
Mijn manier!
Toch zette zijn opmerking mij wel aan het denken. Waarom leg ik de lat voor het bloggen zo hoog? Wie zegt dat het allemaal tekst moet zijn? Een foto met tekst erbij kan ook. Door het juist te doen op de manier die bij mij past: met foto’s, een mooie tekst of misschien slechts een paar geschreven regels, komt wat ik wil vertellen veel beter over, en heb ik zelf ook plezier in het bloggen.
Oplossing dichtbij
Grappig, dat ik mijn eigen weerstand tegenover het bloggen niet meteen in de gaten had, terwijl ik dit bij mijn cliënten wel kan aangeven. Handig om dan iemand in de buurt te hebben die het mij ook laat inzien. Zoals ik in loopbaangesprekken wel vaker merk ligt de oplossing dan niet heel ver buiten ons bereik, maar ‘dichterbij dan je denkt!’ Alleen moet je het wel willen en kunnen zien.
Ik ga zeker verder met bloggen, maar dan wel op mijn manier!
Benieuwd naar mijn Facebookbedrijfspagina? Kijk hier.
